El Diario Feminista-tik itzulita
Tronbosi benoso sakonaren diagnostikoarekin eta biriketako enbolia hurbiltzearekin ez zen mirari handiagorik izan, adiskidetasun bizi-sortzailearena baino, egoera arrakastaz gainditzeko. Bere hankak indarrik gabe geratu ziren, oinazeak jasanezinak ziren eta mugitzeko gaitasuna hutsean geratu zen.
Ospitaleko gelako horman zegoen horma-irudi batek honela zioen: “Horrela egongo gara berriro”, eta argazki ugari zeuden bertan zintzilik, maitasunez eta adiskidetasunez betetako une batzuetakoak. Erizainak dibertitzen ziren gauetan argazkiei begira, pentsatuz berak, geldirik, ez ziela entzuten pentsatzen zuen bitartean: “horrela egongo gara berriro”. Gauero telefonoa hartu eta bere maiteei mezuren bat idazteko kemena ematen zuen, lagunek bidaltzen zizkioten kantuak zentzuz, maitasunez, itxaropenez eta adiskidetasunez beteta entzuten zituen bitartean. Bere aingeruak. Eta ahal beste aldiz irakurtzen zituen aurreko eguneko mezuak.
Loreak, gozoak, hitz ederrak, kantuak, irudiak zentzuz eta maitasunez betetzen joan ziren bizitzako minutu bakoitza, zutitu eta lehen urratsak egiteko une handia iritsi zen arte. Berpizkunde etengabea, bizitzara, lagunartera, maiteengana, irribarreetara, elkartasunera, babesera itzultzeko ametsarekin. Handik irten eta berak nahi zuen jendearekin lotzen zuen askatasun-haizea sentitu behar zuen. Bere lanera itzultzea, boluntario gisa parte hartzen duen auzoetara, bizitzaren, maitasunaren eta adiskidetasunaren zentzua sakonean sentitzera.
Egunerokotasunak, burokraziak, merkatuak, gizarte-korronteak, batzuetan, zentzu barik bizitzera bultzatzen gaitu, eta aisialdia kontsumitzen dugu zergatik aukeratu ditugun ez dakigun telesailen aurrean, gizarte-topaketetara bultzatzen gaituztela elkarrizketa hutsekin, zentzurik gabekoekin, ikusi ditugun azken kapituluetako trametan zentratuta, gure bizitzei buruz ez hitz egiteko pertsonaia arraro batzuez hitz eginez. Merkatuko produktuen gehiegizko kontsumoak, gure bizitzak ez ezik, inguruan ditugun pertsonenak ere husten ditu.
Ospitaleko asteetan eta errekuperazioko hurrengo hilabeteetan jendeak aukera erraza zuen egunerokotasunarekin jarraitzeko, bakoitzaren arazoekin, bere lanetan, diruan, izakietan, estatusean, telesailetan, pertsonaietan, fikziozko bizitzetan pentsatuz. Horrela izan balitz, ziurrenik ez zuen indarra aurkituko ibiltzeko, amets egiteko eta bizitzaren zentzu sortzailea aurkitzeko. Talde medikoak arrakastaren faktorea bilatzen jarraitzen du, eta berak, alai, adiskideez, maitasunaz eta egiten dituen gauzen zentzuaz hitz egiten die. Apalankeak, erosotasunak zilborrari begiratzera garamatza, gure inguruan gertatzen denaz ohartu gabe. Horrek kalitatezko harremanak ikusi, ulertu eta gozatzeko aukera ukatzen du, amesten ditugun bizitzak biziz, merkatuak konpultsiboki saltzen dizkigun telesailetako pertsonaiek gurea bizitzea espero gabe.
Egilea: Mar Joanpere
