Artikulu hau Periodico Educación-en gaurko artikuluaren itzulpena da (eskuragarri hemen)
Gurasoen eta senideen sinadura-kanpaina bat abiarazi da, 16 urte bete arte haurrei mugikorrak debekatzeko legedia egiteko eskatuz. Familia horiek oso kezka justifikatua dute, mugikorren bidezko komunikazioaren bidez, haurtzaroaren zati batek bere hezkuntzarako, ongizaterako, zorionerako eta ikaskuntzetan arreta emateko batere positiboak ez diren mezuak jasotzen dituelako.
Hala ere, zenbait hedabidek arazo horri buloetatik heltzen diote, inpaktu sozialeko ebidentzia zientifikoen ordez. Gero, buldo horiek profesionalei eta senideei gai horri buruz eskaintzen zaien prestakuntzan ere sartzen dira. Haurtzaroko hezkuntza hain garrantzitsua dela eta inpaktu sozialaren ebidentzia zientifikoetatik tratatzea merezi duela argitzeko aspaldidanik egiten ari garen lanak hain erreakzio positiboa eragin du, non buloak ere ebidentzia zientifikoz mozorrotzen saiatzen ari baitira orain. Horregatik argudiatzen da legeriaren beharra gailu mugikorretara sartzeko adina atzeratzeko, nazioartean ospe handia duten aldizkarietan argitaratutako ikerketa zientifikoak aipatuz, eta hori oso positiboa da. Haurrentzat oso kaltegarria dena da aipamen horiek okerrak izatea eta ikerketa horiek diotenaren kontrakoa baieztatzeko erabiltzea, inoiz ez baitute aipatzen debekatzeko beharra.
Egia da haurtzaroan pantailak erabiltzeak dakartzan arriskuei buruzko ikerketak daudela. Adibidez, Kaliforniako Unibertsitateak egindako azterlan batek adierazten du haur txikiek (32 eta 47 hilabete bitartean) autoerregulatzeko gaitasun txikiagoa dutela gailu mugikorren erabilerari lotuta. Ildo beretik, beste ikerketa batek erakutsi zuen nola 3 eta 5 urte bitarteko haurrak lasaitzeko gailu mugikorrak erabiltzeak lotura izan duen gaitasun exekutiboa okertzearekin eta erreaktibotasun emozionala areagotzearekin. Hala ere, Stanfordeko Unibertsitateko Medikuntzako ikerketa batek ondorioztatu zuen haurrek telefono mugikorra eskuratzeko adina ez dagoela lotuta haien ongizatearekin: ez lo-patroiekin, ez depresio-sintomekin, ezta emaitza akademikoekin ere.
Era berean, teknologia digitalaren erabilerak enpatian eta haurren arretarako gaitasunean dituen ondorioei buruzko txostenak, Europako Batzordearen mandataritzapean, erakutsi zuen teknologia digitalaren erabilerak ikasleen enpatia eta arreta-gaitasuna handitzen edo gutxitzen dituela, teknologia hori nola erabiltzen den, zenbat denboran eta zer helbururekin erabiltzen den kontuan hartuta. Enpatiaren kasuan, txosten honetan jasotako azterlanek teknologiaren erabilera prosozialarekin lotzen zuten haren sustapena, eta bideojoko bortitzekin edo jazarpena egitearekin lotutako erabilerarekin lotutako haren murrizketa. Teknologia erabiltzeak enpatiari ere eragiten zion, haurrek ezin baitzuten beste batzuen trebetasun hori ikasi bizitza errealeko testuinguruetan. Arretari dagokionez, ikasgelako hezkuntza-jardueretan gailu adimendunak erabiltzeak mesede egiten zion, ikaskuntza-ikuspegiaren eta aplikatutako irakaskuntza-ereduaren arabera. Bestalde, aztertutako azterlanek jasotzen zutenez, gailu elektronikoen, bideojokoen eta ordenagailuen erabilerari lotutako arreta murriztu egin zen, hezkuntzaz kanpoko helburuetarako egunean bi ordu baino gehiago erabiltzen baitira.
Zientziatik lanean jarraitu behar dugu herritarrei eragiten dieten gaiei buruzko ebidentzia zientifikoak eskaintzeko, bai eta gizarte-eragileei helarazteko ere, haien barreiadura eta transferentzia errazteko. Horrela, ezagutza eskuan, familia bakoitzak libreki erabaki ahal izango du zer nahiago duen bere seme-alabentzat, une honetan argudio zientifiko argirik ez duten legeetara jo beharrik gabe.
Egilea: Elisabeth Torras
