(Periodico Educacion-etik itzulita)
Badirudi La Odiseari buruzko bi film berrik arrakasta handia izango dutela zinema-aretoetan eta kultura klasikoari eta egungo gizarte dialogikoan duten paperari buruzko askotariko eztabaidetan. Lehenengoa atzo estreinatu zen ofizialki, aurreikusitakoa baino askoz areto gehiagotan. Zalantzarik gabe, erakarpen horren zati handi bat ikus daiteke lagun batek esan didan esaldian: «Fiennes eta Binoche elkarrekin ikusteagatik bakarrik merezi du». Uberto Pasolini Luchino Viscontiren iloba bilobaren zuzendaritzagatik ere bai, baina zalantzarik gabe funtsezkoa da kultur gustu txarraren sustapena gainditzeko bidean aurrera egitea.
Olatu berri hori ez zen une honetan gertatuko, adin goiztiarrenetatik gustu onaren hezkuntzan gero eta irakasle gehiagok egiten duten lan apartagatik izan ez balitz. Kultura-gustuan heztea profesional, familia eta gizarte-mugimenduen belaunaldi ugarik mendeetan zehar egin duten lana da, eta bere distira iraultza demokratikoekin hezkuntza-sistema unibertsalak sortzeari esker lortu dute. Autore batzuek idatzi dutenaren kontra, gustu hori ez zen klase sozialak, maila sozioekonomikoak edo familien ideologiak eragindakoa, giza esku-hartzeak eragindakoa baizik, hezkuntza- eta kultura-ekintza gisa. Musika klasikoa herritar analfabetoek ere entzun zezaketen eraikin erlijioso askotan, baita analfabetoek ere obra klasikoak komentatzen zituzten ateneo libertarioetan, hiri- eta landa-eskoletan oso presente zegoen La Odisea, gustu kultural handiko irakasleei esker.
XX. mendearen bigarren zatian, kapital kontsumistak kultura klasikoaren aurkako ofentsiba bat abiarazi zuen, kultura-gustu txarrak baino askoz onura gutxiago ematen zituena. Argi dago askoz onura gehiago ematen zituztela 40 nagusiek, zeinen kantuak zerrendan etengabe aldatzen baitziren, bizitza osoan irauten zuten Beethovenen diskoek baino. Negozio gehiago egiteko, gustu onari izen ona kendu behar zioten, aspergarria, klasista, arrazista eta sexista zela irudikatuz. Horren truke, kultura-gustu txarra sustatzen zen, kultura klasikoa baino itsusiagoa eta askoz sexistagoa izan arren. Odisea sexista bezala kritikatzen zen eta El Perfume bigarren hezkuntzako ikastetxeetan nahitaez irakurri behar zela esaten zen, hau da, emakumeen serieko hiltzaile baten gorazarrea.
Berriz ere, klase sozial, kultura, genero, maila sozioekonomiko eta maila akademiko guztietako irakasle eta senideak izan dira, adingabeengan kultura klasikoarekiko gustua, edertasunarekiko gustua eta balioekiko gustua sustatu dutenak. Horrela, kapital kontsumistaren joera nagusiaren aurka joatea lortu dute, eta berak ere lekua egin behar izan die gizateriaren kultura-sorkuntza onenei.
Argazkia: World History Enciclopedia
Egilea: Mimar Ramis
