(Diario Feminista-tik itzulita)
Noemí Peredak nik argitaratutako artikulu bati buruz idatzi zuen: “ezer gutxi daki biktimez artikuluaren egileak”. Artikulu bat irakurri gabe ez ezik, nire sinadurari edo gutxienez nire argazkiari begiratu gabe ere publikoki hitz egiten duen norbait jo al daiteke aditutzat? Feministatzat jo al daiteke emakumeok egiten duguna gizonei egozten diena?
Baina larriena da publikoki esatea “ezer gutxi dakiela biktimei buruz” nik bezala 11 urterekin nire kasua salatu nuenari. Psikologo bikain baten laguntza profesionalaren zortea izan dut, “aditu” honekin zerikusirik ez duena, eta bizi izan nuenari aurre egin ahal izan diodan lagunen zortea ere izan dut.
Biktima nintzela argitu nuenean, haren erantzuna izan zen “edozein delituren biktima bazara, agintari eskudunari jakinaraz diezaiokezu”. Aditutzat har al daiteke eta ez al daki, praktikan, heldua izanda aukerakoa dela adingabean jasan nuena salatzea ala ez? Gainera, salatua nuen. Agian, hain gutxi ezagututa, ez duzu imajinatzen adin horrekin salaketa jarri duen adingaberik dagoenik. Gutaz gu gabe hitz egiten duenak kalte handia egiten diguten oinarrizko akatsak egiten ditu.
Oso berri ona da adingabeei egindako abusuak jasan dituzten biktimentzat eta bizirik atera direnentzat guretzat ezinbestekoa den psikologiak gaur egungo ikerketa zientifikoak arlo guztietan kosorkuntzarako eta inpaktu sozialerako dituen baldintzak bere gain hartzea. Baterako sorkuntzak eskatzen du biktimei buruz ez hitz egitea gure ahotsik gabe. Aitzitik, biktimei buruzko ezagutza zientifikoak prestatzea, gurekin etengabe hitz eginez.
Gero eta ikerketa-talde gehiago birbideratzen ari dira inpaktu sozialaren baldintzara, hau da, biktimen eta bizirik atera direnen bizitza hobetzea helburu izatera, eta ez “adituen” edo “adituen” banakako sustapen profesionala egitera. Eta hobekuntza hori ezin da ebaluatu haien ahotsik gabe, kontuan hartu behar baitira, ez bakarrik galdetegiei edo elkarrizketei erantzutean, baita haien eraginaren interpretazioak eta ebaluazioa egitean ere. Horregatik, arazoaren azterketatik zientifikoki egiaztatutako konponbideetara bideratzen ari dira. Hau da, ebidentzia zientifikoetatik, oro har, haien azpimultzoetaraino, dagoeneko frogatu baitute haien gizarte-inpaktua, biktimen eta bizirik atera direnen bizitzen hobekuntza.
Psikologiako ikerketa-talde gero eta gehiago daude, baita diziplinartekoak ere, eta beren ikerketa-esperientzia aberatsa aprobetxatzen ari dira kosorkuntzako eta gizarte-eragineko bi baldintza horietara bideratzeko. Biktima gehienek eta komunitate zientifikoek gero eta gehiago baztertzen dute aurreko ereduan babestea.
Argazkia: Canva
Egilea: Alba Crespo
