(Diario Feminista-tik itzulita)

Haurren aurkako indarkeria 2030ean ezabatzeko konpromiso globala dago, GJH 16.2 Haurren aurkako tratu txarrei, esplotazioari, salerosketari eta indarkeria- eta tortura-mota guztiei amaiera ematea. Gorputz-zigorrari dagokionez, oraindik ere haur askok jasaten dute indarkeria mota hori babesa eta zaintza jaso beharko luketenen eskutik. Adingabeen etxeetan, eskoletan eta harrera-zentroetan haurren aurka jasaten duten indarkeria-modu ohikoena da. Haurren gorputz-zigorra oraindik ere legezkoa da 132 estatutan, munduko haurren % 14 baino ez dago erabat babestuta indarkeria mota horren aurrean.

Iaz, 2024an, End Corporal Punishment-ek hainbat blog bildu zituen, hainbat sektore eta eremu geografikotako arduradun, espezialista eta aktibisten eskutik. Blog horiek haurren gorputz-zigorra ezabatzeko konpromiso handiagoaren aldeko ebidentziak eta esperientziak aurkezten dituzte. Horrela, apirilean, Tunisiako UNICEFeko Haurren Babeserako buruak datu berriak erakutsi zituen, agerian uzten dutenak indarkeriazko diziplina-praktiken erabilera nabarmen jaitsi dela eta indarkeriarik gabeko alternatibak hartzea areagotu egin dela; eta Osasunaren Gizarte Determinatzaileei buruzko Departamentuko zuzendariak (OME) dei egin zuen 2015ean haurrekin hartutako konpromisoari eusteko, osasun publikoko prebentzio-ikuspegi baten bidez, arreta gorputz-zigorraren ondorio larrietan jarriz, eta inakzioaren munduko kostua 11 trilioi dolarretan, Munduko Bankuaren arabera.

Uztailean, Jillian van Turnhout-ek, Irlandako senatari ohiak, herrialde horren ibilbidea azaldu zuen, haurren gorputz-zigor oro debekatu arte, «zentzuzko zigorraren» ingelesezko zuzenbide komunaren defentsa zaharraren abolizioaren bidez. Senatari gisa egin dudan kudeaketaz harro nago. Legea aldatu zenetik, berehalako eragin esanguratsua izan zuen. Hasieran zuhur jokatzea gomendatu zuten pertsonen mezu ugari jaso nituen, duela urte batzuk zergatik ez genuen horrelakorik egin galdetuz.

Abuztuan, Nazio Batuen END VAC taldeko bi pertsonak salatu zuten adingabeak atxilotzeko erakundeetan gorputz-zigorra normalizatuta dagoela, eta diziplina gizatiarrago eta errespetuzkoago baten beharra dagoela haurren garapen eta ongizate hobea lortzeko. Trantsizio horretan haur eta gazteen sistema judizialeko profesionalei laguntzeko, hainbat neurri proposatzen dituzte, hala nola parte hartzea eta inplikatutako alderdien arteko elkarrizketa, edo garapen profesionala, besteak beste, gorputz-zigorrarekin lotutako arrisku-jokabideen inguruko isiltasuna hausten laguntzeko. Abuztuan, halaber, Japoniako kirolean gorputz-zigorra kentzeari buruzko kasu-azterlan bat aurkeztu zen, haurtzaroan gorputz-zigorra jasan zuten 800 atleta ohi baino gehiagoren testigantzak biltzen dituena, kirolari olinpikoak eta paralinpikoak barne; eta, hilaren 8an, Kiroleko Segurtasunaren Eguna ospatu zen Parisko Olinpiaden esparruan, neska eta mutil bakoitzak kirolean esperientzia positiboak modu seguruan eta gorputz-zigorrik jasateko arriskurik gabe gozatzeko eskubidea duela berresteko aukera handi gisa.

Azkenik, urrian, Kanadako Queen ‘s Universitytik ikerketa baten emaitzak aurkeztu ziren. Azterlan horrek erakusten du haurren gorputz-zigorra debekatuta dagoen herrialdeetan beren buruaz beste egiteko prebalentzia txikiagoa dutela nerabeek, eta, are gehiago, erdira jaisten dela nesken kasuan.

Jillian van Turnhoutek bere buruari galdetzen dio zergatik onartzen dugun eta eztabaidatzen dugun ea zuzena den, nola eta noiz kolpatu behar den pertsona txiki eta babesgabe bat, ziur aski zergatik ari den jotzen ulertzen ez duena. Gai horiek eztabaidatzen direnean, askotan esaten da ez zidala inolako kalterik egin garaiz zaplazteko bat jasotzeak. Nik ere ez nizun batere onik egin, Irlandako senatari ohiak ondorioztatu duenez.

Argazkia: End Corporal Punishment

Egilea: Rosa Garvin

Rosa Garvin

Loading