El Diario Feministatik itzulita.
“Errauskine. Ontasunaren garapiena” Rossiniren opera bat da, bart Liceun entzun eta ikusi ahal izan nuena. Edertasunaren eta ontasunaren arteko batasunak, Sapphok poesia egin zuenetik feminismoaren berezko zati denak, nire bizitza osotik zetozen irudiak distiraz bete zituen. Orain are pozago nago “feminista” etiketarekin mozorrotuta ere ezarri nahi izan didaten itsustasunari ez diodalako inoiz men egin.
Maitagarrien ipuinei matxista eta sorkuntza patriarkala leporatzea, “El perfume” filmean emakumeen serieko hiltzaile baten gorespena, “Juego de tronos” telesailan egindako bortxaketa fisikoa edo “Zorras” abestiaren muturreko mendetasuna goraipatzen diren bitartean, nire belaunaldiko neska gazte asko gehien suntsitu dituen ultramatxismoetako bat da. Mozorro hori erabiltzeko oso ezjakina izan behar da, edo gezur asko esan, edo biak batera.
Oso akats orokorra da “errauskina” Perraulten sorkuntza dela esatea, hau da, gizona eta europarra. Ez da. Kontakizun zoragarri honek mila eta bat bertsio ditu aurretik Txinan, Indian, Egipton eta beste batzuetan, edertasunaren eta ontasunaren arteko batasuna nahi duten neska gazteen independentzia eta autotransformazioa sustatuz. Pentsa dezakegu oker hau komentatuko dutela gizonaz eta europarraz duten aurreiritzia zapuztu ez dakieten, baina baita ezjakintasunagatik ere, Perrault ez baita ipuin hori idatzi zuen lehen mendebaldarra.
Rossini da bai, Erromantizismoaren egilea, Fidelio opera egin zuen Beethoven bezala, non emakumea baita gizona salbatzen duena. Horrela frogatzen da, beste behin ere, zenbat faltsukeria esan behar den maitasun erromantikoari buruz, historian zehar emakumeok egin dugun konkista iraultzaileena dela ez aitortzeko, jaun feudalak edo aitak esaten zuenarekin harremanak izateko aurreko betebeharra hausteko. Rossinik oso azkar sortu zuen opera hau, iraultza demokratikoek sortutako konbultsioaren erdian, Beethoven zortzigarren sinfonia bonapartismoaren etsipenaren aurrean idatzi ondoren gelditu zen bitartean, eta bertatik irten aurretik bederatzigarren sinfonia sortuz, bere Alaitasunaren ereserkiarekin.
Inoiz ez nintzen operara joan, nire lehen aldia izan zen, eta ezinezkoa izango zen obra hobea, une hobea, musika hobea eta konpainia hobea aukeratzea. Feministoi ez zaigu axola konpainia hori emakumea, gizona edo beste edozein genero-aukeratakoa zen, eta genero-indarkeriaren biktima gehienek ere nahiago dute babesa ematen dietenak laguntzen ez dutenak baino, generokoak direnak direla ere. Pertsona horiek feministak izatea nahi dugu, eskatzen diegunean babesa ematea, eskatzen digutenean babesa ematea. Horrelako uneek salbatzen dituzte gure bizitzak eta infinituraino eramaten dituzte gure ontasuna eta edertasuna.
Egilea: Alba Crespo
