Pilar Fernández proiektuko arduradunarekin hitz egin dugu, proiektuaren ezaugarriei, martxan jartzeko arrazoiari, bizitzen ari diren aldaketei, eta abarri buruz. Lan handiko urte gutxi hauek zer izan diren laburbiltzen duen bitartean, gogoa eta ilusioa dario.
- Azaldu, mesedez, zergatik eman dizueten saria eta nola jaso duzuen Institutuan.
Hezkuntza Ministerioak urtero antolatzen duen lehiaketa batean saritu gaituzte, hezkuntza-jardunbide egokien lehiaketa da, eta, egia esan, hasiera batean ez genuen aurkezteko asmorik, hezkuntza-jarduera arrakastatsuak (AJA) praktika on bat baino askoz gehiago baitira. Hala ere, baloratu genuen oso positiboa izan zitekeela gure komunitatearentzat aitorpenen bat lortzea, eta Batxilergoko eta LHko ikastetxeetarako arrakasta akademikoa hobetzeko modalitatean aurkeztu ginen, gure ikasleen ebaluazioaren emaitzak ikaragarriak izan zirelako.
Institutuan pozez hartu da saria, noski, nahiz eta, egia esan, poz handiagoa sentitu genuen ikusi genituenean joan den ikasturteko ebaluazioen aktak eta intzidentzia-parteen indizeen jaitsiera, baita familiengandik iristen zitzaizkigun mezu positiboak ere.
- Zein da ikastetxeko arrakasta hobetzeko gakoa?
Gakoa, zalantzarik gabe, eskura dauden ebidentzia onenak aplikatzea da, gure ikastetxeko eguneroko bizitzan eragin handiena dutenak: talde interaktiboak (aste batzuetan, 17 edo 18 saio egiten ditugu), tertulia dialogikoak (inoiz ez 4 edo 5 baino gutxiago astean), liburutegi tutorizatua (egunero 2 ordu, ostiraletan izan ezik) eta irakasleen prestakuntza dialogikoa (beste zentro batzuetara irekitako sare batean).
Baina garrantzitsua da aipatzea, halaber, ebidentziak adierazten duen bezala, guretzat funtsezkoa izan dela AJA horiek kalitatez, maiz eta intentsitatez aplikatzea, emaitzetan begirada mantentzeaz gain, eta betiere oso presente dauden ikaskuntza dialogikoaren zazpi printzipioekin. Zentzu horretan, CREAri eskerrak eman behar dizkiogu, haiek gabe ezinezkoa izango bailitzateke kalitate horri eustea, ezta hainbeste pertsona ilusionatzea ere, errealitate bihurtzen ari den eraldaketa-amets horrekin.
- Boluntario asko dituzue jarduera arrakastatsuak aurrera eramateko. Nola lortu dituzue? Nola erlazionatzen zarete haiekin, nola koordinatzen zarete, hala egiten baduzue?
Oso boluntario gutxirekin hasi ginen: bi ama, bi irakasle lagun, eta GKE kolaboratzaile bateko bi boluntario; hori bai, AJAekin oso maiteminduta zeuden 6 lagunak, eta ahalik eta gehien eta ondoen parte hartzeko eta prestatzeko erabateko konpromisoa hartu genuen. Berehala, ahoz ahokoari esker, boluntarioen kopurua hazi egin zen. Orain, egonkorrago, ikasturtearen hasieran ikastetxean sartzen diren familiekin bilera bat egiteko deialdia egiten dugu, proiektua kontatzeko eta boluntario egitea proposatzeko; urtean zehar IGEaren batzar batera ere joan gara, eta bertara gonbidatu gaituzte proiektua azaltzeko. Hortik sortzen da boluntariotzaren zati bat.
Beste kolektibo bat master edo graduko praktikak egiten ari diren unibertsitateko ikasleek osatzen dute, eta praktiketako orduetatik haratago edo praktikak amaitu ondoren ere parte hartzen jarraitzen dute. Batxilergoko ikasleek ere laguntzen dute, eta, jakina, erretiratuez hitz egin behar dut: batez ere irakasleak dira, eta hezkuntzaren botere eraldatzailean sinesten jarraitzen dute, ebidentziak aurkitu dituzte eta, euren esperientziaz jantzita, ekarpenak egiteko prest daude beti.
Koordinazioari dagokionez, oso erraza da. Hasierako prestakuntza txiki baten ondoren, boluntarioak lanean hasten dira, eta txandak, ordutegiak eta abar antolatzeko Whatsapp talde bat dugu. Ez dugu denbora gehiegi hitz egiteko eta koordinatzeko, baina boluntarioek saio bakoitzaren ondoren egiten dituzten oharrak jasotzen ditugu; beraz, oinarrizko informazioa dugu eskoletan gertatzen ari denari buruz, berehala.
Nolanahi ere, boluntarioekin dugun harremana ahalik eta berdintasunezkoena da, eta, betiere elkarrizketatik eta hurbiltasunetik abiatuta, partekatzeko eta ospatzeko uneak bilatzen saiatzen gara.
- Gomendatuko zenioke edozein ikastetxeri horrelako proiektu batean hasteko? Zergatik? Zer aholku emango zenioke?
Zalantzarik gabe, gomendatuko nuke; ez hori bakarrik, baizik eta nago/gaude ziur AJAk zentro batean aplikatzea proiektu arrakastatsu bat baino askoz gehiago dela, neska-mutilen oinarrizko eskubide bat dela, Giza Eskubideen Deklarazio Unibertsalak jasotzen duena, hezkuntzarik eta zientziarako eta kulturarako sarbiderik onena izatea eta horrek dakartzan onurak; beraz, hezkuntzan ebidentziarik onenak aplikatzea ere orokortu beharko litzateke, eta etika soziala ere behar-beharrezkoa da.
Aholku gisa, esango nieke ez fidatzeko besterik gabe nitaz, ez eta hitz politekin gauza interesgarriak dituen edonorrez ere, baizik eta ebidentziaz fida daitezela, ahalik eta modurik onenean presta daitezela, nazioarteko komunitate zientifikoak bermatutako plataformak eta datu-baseak kontsultatuz, ahalik eta modurik onenean presta daitezen eta, ahalik eta azkarren, ebidentzia horiek kalitatez, maiztasunez eta intentsitatez praktikan jartzen has daitezen.
Eta nire azken aholkua da, ebidentzietara hurbiltzen hasten direnean, ahalik eta hezkuntza onena lortzeko ilusioa eta berpiztea sentitzen hasten direnean, desio hori bizirik mantentzea eta minutuero gozatzea AJA guztietan (Talde Elkarreraginetan, Tertulietan, Prestakuntza Dialogikoetan, Familien eta komunitatearen parte-hartzean…). Goza dezatela, beren bizitza profesionalaren une gorena delako; eraldatzen ari direlako kontzientzia hori zoragarria da, profesional bakar batek ere galdu beharko ez lukeen zerbait da.
Kaieratik, Pilarri eskerrak emateaz gain, zorionak eman nahi dizkiegu proiektuan parte hartzen ari den Alfonso II Institutuko komunitate osoari eta bereziki ikasleei, giro onagatik eta lortzen ari diren emaitza akademiko onengatik.
Egilea: Luisa Maria Puertas
