(Periodico Educacion-etik itzulita)
Aste honetan ikasturte berri bat hasiko dugu, eskolak bizitzaz beteko dira: material berria, ilusioak, ikaskuntzak eta proiektuak. Duela zortzi urtetik hona, ikaskuntza-komunitate batean (CdA) nago, eta, egiten ditugun hezkuntza-jarduera arrakastatsuen barruan (AEE), guretzat zero indarkeria ausarten gure kluba da ikasgelari nortasun handiena ematen dionetako bat: gure harremanak nolakoak izatea nahi dugun erabakitzen dugu, eta hori lortzeko neurriak jartzen ditugu.
Denon artean adosten ditugu bizikidetza-arauak, indarkeria-mota oro arbuiatzen, solidarioak izaten eta modu seguruan elkarrekin bizitzen lagunduko digutenak. DANA bezalako garai zailetan, asko lagundu zigun, une horietan funtsezkoa zen alderdi bat ziurtatu baitzuen: kalitatezkoak diren harremanak, ezbeharren aurrean arrakastaz aurrera ateratzen laguntzen digutenak.
Elkarrizketa askorekin, eta adostasun batera iritsi arte, pentsatzen dugu zer ondorio izango ditugun arauren bat hausten dugunean, eta, batez ere, pentsatzen dugu nola lortuko dugun gustatzen ez zaizkigun gauzak hobetzeko aukera bihurtzea. Denok nahi dugu indarkeria errefusatu eta adiskidetasuna gailendu. Horregatik, gustatzen ez zaizkigun jarrerez eta ekintzez hitz egiten dugu beti, ez pertsonez. Mundu guztia ausarten klubeko kide izatea nahi dugu, pertsonak ez dira inoiz baztertzen, baizik eta, adiskidetasunaren magiarekin, gure harremanak hobetzen ditugu eta pertsona bakoitza ere hobetzen da.
Nire eskolako aurtengo oroitzapenetan atzera begiratzen badut, esan dezaket bizi izan ditugun unerik hunkigarrienetatik, eta eskolako bizitzari zentzu handiena ematen diotenetatik, bizikidetzari erreferentzia egiten diotenak direla. Lehen Hezkuntzako bigarren mailako ikasle batek ikasturte amaieran hau esan zuenean bezala:
«Oso ondo sentitzen naiz, lagun asko ditut. Ausarten klubari esker eraldatu egin naiz, lankideak gehiago zaintzen ditut eta orain benetako lagunak gara.»
Beste ikasle batek honako hau zehaztu zuen:
«Beti izan nahi izan dugu zure lagun, nahiz eta batzuetan ez zitzaizkigun gustatu egiten zenituen gauzak, baina zuk, gustuko izanez gero, kalte egiten ziguten gauza batzuk aldatu besterik ez zenuen egin behar.»
Eta beste batek erantsi zuen:
«Denok gara garrantzitsuak klaserako, inor ezin da atzean geratu, baina norbaitek egiten duena gustatzen ez bazait, esan egin behar diot.»
COVIDaren konfinamendua ere gainditu dugu. Une zaila izan zen, eta jende asko isolatuta sentitu zen. Gure eskolan, etxean geratu eta astebetera lineako konexioak hasi genituen, familiak gure batzarren eta instrumentu-klaseen lekuko izan ziren, eta gogoan dut kasu askotan parte aktibo eta parte-hartzaile izan zirela. Bereziki gogoan dut ama baten kasua, zoriondu zituena esanez:
«Nire semeak zorte handia du hain lagun onak dituelako, nabari da asko hitz egitera eta gauzak errespetuz esatera ohituta zaudetela, elkarri laguntzen diozuela eta animoak ematen dizkiezuela, eta berehala konturatzen zaretela kideren bat falta denean ere, kezkatzen zaretela eta nola dagoen interesatzen zaizuela.»
Hainbat ikasleren ahotsak ere erakutsi zuen nola laguntzen zien anana izateak, lehen mailako ikasle batek esan zuen bezala:
«Ausarten klubekoa izateak ez nau inoiz bakarrik sentitu, badakit elkarrekin gaudela, eta eskolara itzuliko garela.»
Horrela, bada, zortzi ikastaro hauek elkarbizitza dialogiko, baketsu eta seguruaz gozatu ahal izan dut, zero indarkeria ausarten kluba martxan jartzeak sortzen duen elkarbizitzaz. Betiere pertsona bakoitzaren nortasuna eta nortasuna errespetatuz, baina gerta daitekeen indarkeriazko jarrera oro kanpoan utziz. Horregatik, ikastaro bat gehiago, gogoratzen dugu bakarrik agian azkarrago goazela, baina elkarrekin askoz urrunago iritsiko gara. Ez dugu nahi inor kanpoan geratzea. Eskolako lehen egunean, seigarrenean ikastaro on bat izateko osagaiak zeintzuk diren esan dugunean, ideia guztien artean ahaleginarekin, ilusioarekin, errespetuarekin eta adiskidetasunarekin geratu gara. Eta ahotsen batek esan du «ausarten kluba martxan jarri beharko dugula, ezta ?» Eta horrela egingo dugu, noski.
Argazkia: Freepik
Egilea: Zaida Mas
