Periódico Educación-etik itzulita
LGTBIfobiaren Aurkako Nazioarteko Egunean, funtsezkoa da gogoratzea berdintasunaren eta errespetuaren aldeko borroka ez dela aniztasuna ikusarazteaz soilik aritzen, baizik eta espazio seguruak eta indarkeriarik edo presiorik gabekoak bermatzeaz ere bai.
Batzuetan, sexu-orientazioen “normalizazioaren” izenean, egoerak sortzen dira ahalduntzetik urrun daudenak eta pertsonen eskubideak urratzen dituztenak. Adibidez, testuinguru akademiko batean, irakasle batek ikasle bati publikoki galdetzen dionean zein den bere sexu-orientazioa klase osoaren aurrean. Nahiz eta asmoa inklusiboa iruditu, horrelako ekintzak sakonki inbaditzaileak dira eta jazarpen-modu bat osatzen dute, boterearen erabilera desegoki batetik egiten direlako, intimitatea baimenik gabe agerian uzten dutelako eta deseroso, presionatuta edo beldurtuta sentitzeko egoerak sor ditzaketelako. Ez dago justifikazio pedagogikorik norbait bere sexu-orientazioa agertzera behartzeko, are gutxiago espazio horrek horretarako pentsatua ez denean eta pertsonaren baimen espliziturik gabe. Horrez gain, kontuan hartu behar da horrelako agerpenek izan dezaketen eragin emozional negatiboa, are gehiago aurreiritziak, estigmak edo bazterketarako beldurra oraindik presente dauden testuinguruetan.
Aniztasuna ez da inposatzen ezta exijitzen ere; errespetatu egiten da. Ikusarazteak ez du esan nahi inor “armairutik ateratzera” behartzea, ezta bere sexu-orientazioa jendaurrean agerian jartzea ere.
Maiatzaren 17 honetan, gogoratu nahi dugu LGTBIfobiaren aurka borrokatzea dela, halaber, itxuraz asmo onekoak diren baina dinamika zapaltzaileak errepikatzen dituzten praktikak zalantzan jartzea. Espazio seguruak sortzea da pertsona bakoitzari bere nortasuna nola, noiz eta norekin partekatu erabakitzeko askatasuna ematea.
Egilea: Aitor Alzaga
